Wikipedia says: 'Zlombol is a charity car rally event with a starting point in Poland. The goal of the rally is to finish about 2500 km over a number of stages using a car that was built or designed during the communist era. The rally takes place each year in July, August or September. The starting point is always Katowice.'
Each group/car has to collect 1500 PLN before they take part in the event, all of this money goes to charity.
In 2018 a couple of my friends decided to invest in an old Polonez car and take part in this rally, they invited me to join them.
It was a very eventful week for all of us. Started off with me flying to Krakow and getting a phone call from the guys saying the car broke right after they left our city, Rzeszow. They have been fixing it for weeks and it was still not enough. So I gave up a little, but they didn't, they took the car back to the mechanic and started repairing it again.
I managed to help my sister move to a new flat and get home and then I got another phone call saying I need to be ready around 4 pm and they'll pick me up from my house.
So they did...
The whole event was starting in Katowice around midday if I remember it correctly and of course we didn't make it for the start. If you're there, you get a lot of stickers, merchandise, and most importantly a number which you stick to the side of the car.
We didn't care we didn't make it to Katowice, for us the journey was more important than some numbers.
We got to Budapest at midnight where we met with another 2 groups, all of us slept at some car park outside of the city. We found it using the Park4night app.
In the morning we went illegally to a camping site and used their shower, no one noticed.
We headed to Belgrade in Serbia where we stayed at the same car park as we did with Projekt Arbus in 2017.
The next day we went to Kosovo, it was on the way and we skipped it the previous year with Projekt Arbus, so this time we had to see it, at least some of it.
We were slightly worried about crossing the border as Serbia and Kosovo still don't get along very much. I read somewhere that going in that direction is fine but crossing from Kosovo to Serbia you may find some issues.
It was all good for us and soon after we were in Prishtina, we mainly wanted to see the ugliest building in the world which is the National Library of Kosovo.
It kind of looked like a pile of metal, like some kind of strange installation. I didn't find it ugly, I found it interesting in a way.
Next to it is an abandoned, unfinished Serbian Orthodox Cathedral, the construction was interrupted by the Kosovo War.
We wanted to see caves located south of the capital but they were closed so we decided to cross the border.
On the way to Skopje in Macedonia, we got a phone call from our friend (we split with the group in the morning) saying that their car broke and they need help.
We spent two nights at a petrol station. To be honest, I was surprised no one called the police or simply kicked us out, but this is how it is in the Balkans, people are kind and when they see you having issues with your car or anything, they'll try to help.
A part of the group went to Athens to pick up a friend who was flying there from Poland.
The whole day boys were trying to fix the car. The girls and I didn't have much to do we were tanning. Every time a Zlombol car drove past us, or saw us from distance, they came to us and asked if we're fine, it was quite nice, everyone seemed so sweet.
Someone called a local mechanic who spent many many hours fixing the car, he did a good job and if I remember it right, he didn't want money for it.
We left the petrol station at 1 am, right after we crossed the border with Greece something started happening, this time in our car for a change. It turned out to be something serious with the engine and we couldn't drive any further. The guys towed us almost 100 km. By that time the group from Athens joined us. In the mountains, if the car towing us couldn't drive, the other one was pushing us from behind.
It was such a wonderful thing how we stuck together and helped each other on the way. They could've left us but they didn't.
We made it to the finish line at 2:30 pm, most of that day we spent drinking, there was a big party in the evening organized by Zlombol for everyone who made it to the finish line.
The engine had to be changed, they needed to get it from Poland. My friends managed to find some guy who could drop it off at one of the big cities but it needed to be picked up.
At the same time, I got a text from work that I need to be back on Monday (it was so annoying, they didn't actually need me, I was so pissed off when I got back).
So I started planning my way to Sofia, I knew the guys won't fix the car in a day.
We were in the middle of nowhere with one bus going to Thessaloniki per day, I had to find a different way.
Finally, the word spread, and someone offered me a lift, so I said my goodbyes the next day and left the camp.
We just left Halkidiki and someone on the Zlombol app said they need help with their car not too far from us, so this group decided to help them, it was supposed to be a quick thing.
We were there for 6 hours, we made it to Sofia at 2 am next day.
But I can't complain, they were kind enough to help me.
I had a one almost full day in Sofia, so I walked everywhere, seen a lot of pretty buildings, especially the Cathedral Saint Aleksander Nevski.
I ate an amazing veggie lunch and around 2 pm I started getting bored so I decided to see a movie. I just needed to kill some time before my bus.
At the same time, my friends were replacing one engine with another at the campsite back in Halkidiki. They finished at about 5 am.
The whole night I was on a bus to Bucharest, we arrived there at 6 am and I knew I won't have much to do that day so I walked from the bus stop, it was quite far from the city center but I didn't mind. I like walking and it was quite nice to see the city wake up.
I did some sightseeing, drunk a coffee, ate breakfast, and headed to the airport.
This was probably the craziest experience in my life. Most of the time I felt like I'm a part of something great, a big family. We met amazing people on the way, everyone was so helpful. But there were those moments of weakness. When our car kept breaking every 50 km (or less), at first it was the wheel, then there was something with the light and at the end that engine. We had no idea what to do.
In the end, we made it with an enormous help from those two teams.
I recommend it to everyone who likes adventures like this but please fix your cars before you leave. We heard horrible stories, one car even burnt down on a highway, nothing happened to the passengers but they were left without a vehicle.
You can watch what happened on this journey in my 3 videos ( one was simply not enough to cover this story):
POLISH VERSION
POLSKA WERSJA
(przepraszam za brak polskich znakow)
Wikipedia podaje: „Zlombol to charytatywna impreza rajdowa z punktem startowym w Polsce. Celem rajdu jest pokonanie okolo 2500 km na kilku etapach samochodem, ktory zostal zbudowany lub zaprojektowany w czasach PRL. Rajd odbywa sie corocznie w lipcu, sierpniu lub wrzesniu. Punktem wyjscia sa zawsze Katowice.
Kazda grupa / samochod musi zebrac 1500 zl zanim wezmie udzial w imprezie, wszystkie te pieniadze sa przeznaczone na cele charytatywne.
W 2018 roku kilku moich znajomych zdecydowalo sie zainwestowac w stary samochod Polonez i wziac udzial w tym rajdzie, zaprosili mnie do siebie.
Dla nas wszystkich byl to bardzo bogaty w wydarzenia tydzien. Zaczelo sie od tego, ze przylecialam do Krakowa i odebralam telefon od chlopakow z informacjz, ze samochod sie zepsul zaraz po tym, jak opuscili Rzeszow. Naprawiali go od tygodni i to wciaz nie wystarczylo. Wiec troche sie poddalam, ale oni tego nie zrobili, odstawili auto do mechanika i ponownie zaczeli go naprawiac.
Pomoglam mojej siostrze w przeprowadzce do nowego mieszkania i wrocilam do domu, a potem odebralam kolejny telefon z informacja, ze musze byc gotowa okooo 16:00 i odbiora mnie z domu.
I tak zrobili ...
Cala impreza zaczynala sie w Katowicach okolo poludnia, o ile dobrze pamietam i oczywiscie nie zdazylismy na start. Jak tam jestes, dostajesz duzo naklejek, gadzetow, a co najwazniejsze numer, ktory przyklejasz do boku samochodu.
Nie obchodzilo nas, ze nie dotarlismy do Katowic, dla nas podroz byla wazniejsza niz niektore liczby.
Do Budapesztu dotarlismy o polnocy, gdzie spotkalismy sie z kolejnymi 2 grupami, wszyscy spalismy na jakims parkingu poza miastem. Znalezlismy to za pomoca aplikacji Park4night.
Rano udalismy sie nielegalnie na pole namiotowe i skorzystalismy z prysznica, nikt nas nie zauwazyl.
Udalismy sie do Belgradu w Serbii, gdzie zatrzymalismy sie na tym samym parkingu, co z Projektem Arbus w 2017 roku.
Nastepnego dnia pojechalismy do Kosowa, bylo po drodze i pominelismy ten punkt rok wczesniej z Projektem Arbus, wiec tym razem musielismy ten kraj zbaczyc, przynajmniej czesc.
Troche obawialismy sie przekroczenia granicy, poniewaz Serbia i Kosowo nadal nie bardzo sie dogaduja. Czytalam gdzies, ze jechanie w tym kierunku jest w porzadku, ale przy przekraczaniu granicy z Kosowa do Serbii mozna napotkac pewne problemy.
To wszystko bylo ok i wkrotce po tym bylismy w Prisztinie, chcielismy przede wszystkim zobaczyc najbrzydszy budynek swiata, jakim jest Biblioteka Narodowa Kosowa.
Wygladalo to troche jak kupa metalu, jakas dziwna instalacja. Nie uwazam tego za cos brzydkiego, wydalo mi sie to w pewien sposob interesujace.
Obok znajduje sie opuszczona, niedokonczona serbska katedra prawoslawna, ktorej budowe przerwala wojna w Kosowie.
Chcielismy zobaczyc jaskinie polozone na poludnie od stolicy, ale byly zamkniete, wiec zdecydowalismy sie przekroczyc granice.
W drodze do Skopje w Macedonii zadzwonil do nas znajomy (rano rozstalismy sie z grupa) z informacja, ze ich samochod sie zepsul i potrzebuja pomocy.
Spedzilismy dwie noce na stacji benzynowej. Szczerze mowiac, zdziwilam sie, ze nikt nie wezwal policji ani nas po prostu nie wyrzucil, ale tak jest na Balkanach, ludzie sa mili i gdy zobacza, ze masz problemy z samochodem lub czymkolwiek, sprobuja pomóc .
Czesc grupy pojechala do Aten po kolege, ktory przylecial tam z Polski.
Chlopcy caly dzien probowali naprawic samochod. Dziewczyny i ja nie mialysmy wiele do roboty wiec sie opalalysmy. Za kazdym razem, gdy przejezdzal obok nas samochod Zlombolu lub widzial nas z daleka, podjezdzali do nas i pytali, czy wszystko w porzadku, co bylo bardzo mile, wszyscy wydawali sie tacy pomocni.
Ktos zadzwonil do miejscowego mechanika, ktory spedzil wiele godzin na naprawianiu auta, wykonal dobra robote i jesli dobrze pamietam, nie chcial za to pieniedzy.
Stacje benzynowa opuscilismy o 1 w nocy, zaraz po przekroczeniu granicy z Grecja cos zaczelo sie dziac, tym razem dla odmiany w naszym samochodzie. Okazalo sie, ze z silnikiem jest cos powaznego i nie moglismy dalej jechac. Chlopaki holowali nas prawie 100 km. W tym czasie dolaczyla do nas grupa z Aten. W gorach, jesli holujacy nas samochód nie mogl jechac, ten drugi pchal nas od tylu.
To bylo wspaniale doswiadczenie, trzymalismy sie razem i pomagalismy sobie nawzajem po drodze. Mogli nas zostawic, ale nie zrobili tego.
Do mety dotarlismy o 14:30, wiekszosc tego dnia spedzilismy na piciu, wieczorem byla duza impreza zorganizowana przez Zlombol dla wszystkich, ktorzy dotarli do mety.
Silnik trzeba bylo wymienic, musial byc sprowadzony z Polski. Moim kolegom udalo sie znaleac goscia, ktory mogl go podrzucic do jednego z duzych miast, ale trzeba go bylo odebrac stamtad.
W tym samym czasie dostalam SMSa z pracy, ze musze wracac w poniedzialek (to bylo takie irytujace, okazalo sie ze mnie tak naprawde nie potrzebowali, bylam bardzo zla jak wrocilam).
Zaczelam wiec planowac podroz do Sofii, wiedzialam, ze chlopaki nie naprawia samochodu w jeden dzien.
Bylismy w szczerym polu z jednym autobusem dziennie do Salonik, musialam znaleac inna droge.
W koncu wiesc sie rozniosla i ktos zaproponowal mi podwozke, wiec pozegnalam sie nastepnego dnia i opuscilam kemping.
Wlasnie wyjezdzalismy z Halkidiki jak ktos na aplikacji Zlombolowej napisal, ze potrzebuje pomocy przy swoim samochodzie niedaleko nas, wiec ta grupa zdecydowala sie im pomoc, to miala byc szybka akcja.
Bylismy tam 6 godzin, do Sofii dotarlismy o 2 nad ranem nastepnego dnia.
Ale nie moge narzekac, byli na tyle mili, ze mi w ogole pomogli.
W Sofii mialam prawie caly dzien, wiec spacerowalam wszedzie, widzialam wiele ladnych budynkow, a w szczegolnosci Katedre Swietego Aleksandra Newskiego.
Zjadlam pyszny wegetarianski lunch i okolo godziny 14 zaczelam sie nudzic, wiec zdecydowalam sie obejrzec film. Musialam zabic troche czasu przed moim autobusem.
W tym samym czasie moi znajomi wymieniali jeden silnik na inny na kempingu w Halkidiki. Skonczyli okolo 5 rano.
Cala noc jechalam autobusem do Bukaresztu, przyjechalismy tam o 6 rano i wiedzialam, ze tego dnia nie bede miala wiele do roboty, wiec poszlam z przystanku autobusowego na piechote, bylo dosc daleko od centrum miasta, ale nie przeszkadzalo mi to. Lubie chodzic i fajnie bylo zobaczyc, jak miasto sie budzi.
Zwiedzilam troche, wypilam kawe, zjadlam sniadanie i udalam sie na lotnisko.
To bylo prawdopodobnie najbardziej szalone doswiadczenie w moim zyciu. Przez wiekszosc czasu czulam sie, jakbym byla czescia czegos wspanialego, duzej rodziny. Po drodze spotkalismy niesamowitych ludzi, wszyscy byli bardzo pomocni. Ale byly tez chwile slabosci. Kiedy nasz samochod psul sie co 50 km (lub mniej), najpierw bylo to kolo, potem bylo cos ze swiatlem i na koncu ten silnik. Nie mielismy pojecia, co robic.
Ostatecznie udalo nam sie i to z ogromna pomoca tych dwoch zespolow.
Polecam kazdemu, kto lubi takie przygody, ale przed wyjazdem naprawcie samochody. Slyszelismy okropne historie, jeden samochod spalil sie na autostradzie, pasazerom nic sie nie stalo, ale zostali bez pojazdu.
Mozesz obejrzec, co wydarzylo sie podczas tej podrozy w moich 3 filmach (jeden po prostu nie wystarczyl, aby opisac te historie): Filmik pod angielskim tekstem.
